Llyria

Mam z tą płytą problem... Jest i nudna i fajna. Słucham jej od miesiąca i wciąż nie wiem czy podoba mi się czy nie...

Świetnie się nazywa: llyria to świecący morski zwierz, tak dziwny, że biolodzy nie wiedzą do jakiej rodziny go przyporządkować. 
Świetnie się zaczyna: Modul 48 (wg takiej zasady - modul numer - nazwane zostały wszystkie 7 kompozycji albumu) jest kapitalny. Dynamiczny, pulsujący, słychać w nim świeżość i nowe, oryginalne pomysły - kamyki do jazzowego ogródka. Gdzieś w oddali można doszukiwać się sympatii członków Ronina do twórczości Mike'a Oldfielda. 

Jednak odtworzenie drugiej ścieżki - Modul 52 - szczególnie w samochodzie, grozi wypadkiem. Utwór opiera się na minimalistyczno-repetatywnej pętli saksofonu i odrobinę tylko bardziej rozbudowanej frazie fortepianu, z towarzyszeniem sekcji. Irytacja przychodzi nadspodziewanie szybko. 
Modul 55 jest bardziej na początku bardziej liryczny, z czasem nabiera tempa. Ale coś tu nie gra. Jakby ktoś opowiadał świetnie historię o niczym. Słucha się go z przyjemnością, ale jeśli skupić się na tym co mówi, okazuje się, że donikąd nas nie prowadzi. 
Modul 47 właściwie to samo, tyle, że rozpędza się od samego początku. Doceniać można styl pianistyki Baertscha, grającego bardzo perkusyjnie, rytmicznie, właściwie bardziej budującego sekcję rytmiczną niż prowadzącego narrację. 
Właściwie korci mnie by napisać: i tak dalej i tak dalej. 

Kiedy jednak oderwiemy się zirytowani od wsłuchiwania w Llyrię, po chwili wróci ona do nas, zaintryguje, nie da nam spokoju. Modul 51 znów urzeka nową energią, różnorodnością, przebogatym brzmieniem, opartym o funkujący beat i jednocześnie repetatywną grę fortepianu. Chciałoby się słuchać tej płyty bez opamiętania, ale - przynajmniej ja - nie potrafię, choć wracam do niej z uporem godnym lepszej sprawy. 
Czuć w tej grupie, w ich brzmieniu i energii wielki potencjał, który płyta ta sygnalizuje, ale nie wykorzystuje.