Footsteps of Four Fathers

Kiedy szeregi wielkiego koncernu opuszcza muzyk słynny, wpływowy i do tego jeszcze znakomity, w naturalny sposób rodzą się pytania o przyczyny, a całość zdarzenia obrasta z czasem najróżniejszymi częstokroć plotkarskimi hipotezami. Tak też było, kiedy odchodził z Columbii jeden z członków słynnego klanu Marsalisów - Branford. 

Mówiono wówczas, że odejście to było spowodowane kilkoma nieszczęśliwymi wyborami producenckimi Barnforda i wywołanym przez to wyraźnym sporem z zarządem firmy. Możliwe to, chociaż aż trudno uwierzyć, że skutki takie wywołać mogło wdanie autorskich płyt Davida S. Ware’a, Joeya Calderazzo, czy Jeffa „Tain” Watsa. Jakkolwiek by nie było, Marsalis odszedł i założył własne wydawnictwo i jako pierwszą w nim wydał swoją własną autorską płytę poświęconą, jak się wyraził, czterem ojcom swych jazzowych poszukiwań. I tak mamy tu kompozycję „Giggin” Ornette’a Colemana, „Freedom Suite” Sonny'ego Rollinsa, suitę „A Love Supreme” Johna Coltrane’a oraz „Concorde” słynnego co-lidera Modern Jazz Quartet.

Jakkolwiek zaskakujący mógłby wydać się pomysł nagrywania takiej płyty trzeba przyznać, że słuchanie tenoru Branforda w oparach tych wielkich kompozycji sprawia wiele, wiele radości. Jak jeszcze uda się nie wdawać w bezsensowne porównania, który był lepszy Trane, Coleman, czy Rollins, albo który miał większy wpływ na Branforda, to estetyczna przyjemność będzie tym większa. To kawał znakomitego nowoczesnego jazzu, kawał historii opowiedzianej w charakterystyczny dla współczesnego jazzmana sposób. Bez większych sentymentów i czułostkowości, ale stanowczo, pewnie i w tym sensie imponująco.