Strange Heavens

 

Tak rozpoczyna się na stronie internetowej Lindy materiał promujacy najnowszy album. W dalszym ciągu tego tekstu czytamy, w ślad za samą autorką: „Wszyscy doświadczamy, jak łatwo jest dać się uśpić komfortem czegoś, co w rzeczywistości może być dość negatywne i szkodliwe dla naszego dobrego samopoczucia. Widzimy to często w naszym codziennym życiu, ale dostrzegam to również w polityce i w szerszym kontekście ludzkości”.

 

I co z takim statementem zrobić? Czy potraktować album Strange Heavens, jako światopoglądowy manifest? A może spojrzeć nań jak na propozycję zarysowania mapy drogowej, dzięki której wreszcie wkroczymy na drogę ku odrzuceniu "walorów" znanego piekła na rzecz nieznanego nieba? Czy odnosić wszystko do muzyki w ogóle czy poprzestać na odniesieniu do jazzu tylko?

Przyznam, że nie mam pozmusłu, a co gorsze, w zależności od przyjętej perspektywy odsłuch albumu może przynieść krańcowo odmienne konkluzje, w myśl których równie silnie może okazać się przekonanie, zarówno że mamy tu do czynienia albo z grafomanią wspartą domorosłą filozofią albo utopijnym pragnieniem złamania istnienia paradygmatu, że człowiek najbardziej lubi to co zna, albo w końcu, że w pięknej dziedzinie jazzowej propozycja muzyczna Strange Heaven jest niczym ożywcza bryza rozwiewająca tumany zatęchłego powietrza jazzowej bylejakości.

 

Proponuję więc dla naszego zdrowia psychicznego posłuchać albo nawet więcej, wsłuchiwać się w muzykę zawartą na płycie po prostu jak w muzykę i nie łaczyć tego z żadnymi, wygodnymi czy niewygodnymi ideami. I tak mamy tu trio bez instrumentu harmonicznego, trąbka, kontrabas i perkusja. Linda jest liderka, a jej towarzysze to bardzo znani i bardzo i powszechnie podziwiani muzycy, trębacz Ambrose Akinmusire i perkusista Tyshawn Sorey. Z każdym z nich łączy ją inny rodzaj muzycznej zażyłości i stażu współpracy. Z Tyshawnem Soreyem zacieśnili znajomość muzyczną odkąd razem stanowią trio Vijay Iyera, a z Ambrosem łączą ją długie lata znajomości datujące się na czas debiutanckiej w roli liderki Lindy płyty Entry czyli prawie pótorej dekady temu.

Skład zatem przedni i wiele obiecujacy wszak mamy do czynienia z creme de la creme światowego kreatywnego jazzu na świecie. Spod palców tej klasy muzyków praktycznie ma szansy żeby wyszła muzyka mająca jakieś wykonawcze mankamenty. I w istocie takowych nie ma. Pozostaje więc pytanie jak wygląda strona artystyczna czy dostajemy coś więcej niż spodziewaną warsztatową maestrię. Na własny użytek polubiłem myślenie o muzyce ze Strange Heavens, jak o muzyce kompaktowej, skondensowanej. Dwanaście kompozycji każda z nich w czasowym rozmiarze mieszcząca się w widełakch pomiędzy 2 minuty 47 sekund a 5 minut 27 sekund. Znakomita większość utworów oscyluje w rejonie 4 minut, a partiom improwizatorskim pozostawione jest proporcjonalnie mało miejsca. To niewiele jak na mozliwości każdego z muzyków. Wydaje sie, jakby w zamyśle utwory miały zawierać jedynie te najpotrzebniejsze dźwięki, jakby wymogiem ideowym liderki było zachęcenie kolegów aby najpierw zastanowili się co chcą zagrać, a potem to zagrali bez popuszczania wodzy fantazji i narracyjnymu wielosłowiu. Przy wszystkich różnicach pomiędzy indywidualnymi różnicami cechami w grze, wrażliwości i horyzontom estetycznym, przypomina mi to trochę zamysł płyty Storyline nagranej ćwierć dekady temu przez trio Raphe Malik - trąbka, Cecil McBee - kontrabas, Charles Moffett - perkusja.

Można było więc w pierwszym odruchu pomysleć, że oto mamy przykład niewykorzystanego potencjału, ale czy napwdę umiejętność skondensowanej wypowiedzi to marnotrawstwo okazji? Ostatecznie wcale nie gorzej jest posłuchać krótszej a treściwszej wypowiedzi niż rozpasanego wielosłowia dźwiękowego tkwiącego w samouwielbieniu i autoafirmacji tylko dlatego muzyk może. I właśnie w tym skondensowaniu tkwi w moim odczuciu największa siła muzyki ze Strange Heavens, a fakt, że jej wykonawcy jawnie docenili siłę zwięzłości wypowiedzi stawia ten album w pozycji dość wyjątkowej, tym bardziej, że Linda napisała naprawdę dobre tematy i nieprzekombinowała warstwy kompozytorskiej.

Proponuję więc abyśmy spóbowali ucieszyć ta płytą, choć stwierdzenie, że to płyta jest bardzo na wyrost. Biophilia Records defacto nie wydaje płyt. Owszem drukuje kunsztową poligrafię i dostarcza tym samym słuchaczowi przedmiot, ale rozpakowawszy go, w środku nie będzie srebrnego krążka, a jedynie kod dostępu do muzyki, jaką możemy ściągnąć w plikach bezkompresyjnych i w najwyższej rozdzielczości. Ale o tym na pewno wiedzą wszyscy, którzy zetknęli się już kiedyś z katalogiem młodej amrykańskiej bardzo proekolocznym labelem. No i na sam koniec album Strange Heavens będzie dostępny od 22 sierpnia 2025.