Nie wiem nawet czy o czymś marzę, bo to co mam teraz już jest niesamowite - wywiad z Agnieszką Hekiert

Komponuje, pisze teksty, aranżuje. Prowadzi chóry typu circle singing, uczy śpiewu. Nagrywa ze znakomitymi muzykami z Polski i nie tylko. Brała udział w projekcie „VOCAbularies” Bobby’ego McFerrina. Debiutuje też swoją najnowszą płytą „Stories” w barwach Universal Music Polska. Z Agnieszką Hekiert rozmawia Piotr Jagielski.

Jazzarium: Na twojej najnowszej płycie "Stories" pełno jest wpływów muzyki bałkańskiej. Jak doszło do tego połączenia jazzu i bałkańskiego folku w twojej muzyce?

Agnieszka Hekiert: Przez pewien czas grałam z trio Leszka Żądło w Bawarii. Tak się złożyło, że w skład grupy wchodzili muzycy z Serbii, Bułgarii i Słowacji. Grając w zespole, człowiek nasiąka kulturą i muzyką ludzi, z którymi występuje. Zafascynowała mnie muzyka bałkańska, przede wszystkim dlatego, że była mi do tego momentu obca, nie znałam jej. Grałam wówczas z bułgarskim pianistą Konstantinem Kostovem, nasza znajomość zaczęła wpływać na kształt muzyki, która coraz bardziej nasiąkała bałkańskimi wpływami. To działało w obie strony - wymienialiśmy się muzycznymi doświadczeniami i kulturami. Powstały ciekawe rzeczy - ja byłam zadowolona z nowych rejonów muzycznych, jakie dała mi ta nowa muzyka, jemu podobały się polskie teksty, śpiewane do tych melodii. Okazało się, że takie połączenie daje ciekawy efekt, możemy się dopełniać i tworzyć coś interesującego. 

J.: Nawiązując do tytułu płyty: jakiego rodzaju historie opowiadasz?

A.H.: Piosenki, które ja napisałam, np. "Last Camel" to takie zabawno-absurdalne historie. Ten utwór inspirowany był historią arabskich studentów, którzy opowiadali mi o tym, jak ważne i brane na poważnie są duchy. To byli niezwykle religijni ludzie. Nie dotykali alkoholu ale pili mleko wielbłądów. Konstantin napisał utwór "Last Camel", a ja zaczęłam zastanawiać się: co by było gdyby ostatnia wielbłądzica zdechła i nie mieliby tego mleka, które ich zdaniem daje siłę i mądrość? Na cześć tej historii powstał tekst do tej piosenki.

Inne teksty to już zapisy przeżyć - od zakazanej miłości po samotność i problemy codzienności. Pod tym względem płyta jest zróżnicowana: piosenki smutne, jak "Ballad for M." przeplatają się z bardziej radosnymi, jak "Folk Song", "Like a nice Dream", "Gdyby tylko", "Prabhakar". Jest też utwór "Kiedy mówisz" z tekstem księdza Jana Twardowskiego, opowiadający o nadziei. Wszystkie moje utwory jednak mają pozytywne wybrzmienie. Nie ma sytuacji bez wyjścia a każda porażka jest po prostu możliwością powstania czegoś nowego. Nawet śmierć można opisywać w lepszych barwach: ja na przykład, gdy umrę, chciałabym śpiewać w zespole ze Steviem Wonderem (który żyje, ale plany są dalekosiężne), Bobbym McFerrinem i Richardem Boną na basie. W to wierzę i o tym staram się opowiadać.

J.: Patrzysz na muzykę jako sprawę natury duchowej?

A.H.: Jasne, zdecydowanie obca jest mi natura matematyka. Nie robię wykresów i niczego nie liczę. Oczywiście, nauka improwizacji, schematów harmonicznych jest pewnego rodzaju matematyczna. Jeśli ktoś był w szkole dobry z przedmiotów ścisłych, będzie miał tę naukę ułatwioną. Ale to jest tylko podstawa. Dalej wchodzimy na pułap emocjonalny, docelowy. Wykorzystujemy to, czego dowiedzieliśmy się do tej pory, jednak musi to wynikać z nas, z głębi. Dla mnie to o to chodzi. Nie da się tego analizować - trzeba śpiewać.

J.: Jesteś również naucz ycielem śpiewu w programach telewizyjnych. Jak wypadają w twoich oczach młodzi wokaliści i wokalistki? Czy w Polsce istnieje kultura śpiewania?

A.H.: Muzyka to nie jest kwestia wyboru. Mój szwagier ma w sobie trochę chorwackiej krwi i to wystarczy, żeby nie przestawał grać. Po prostu musi. Czasami doprowadza nas do szaleństwa ale on po prostu tak ma. We Włoszech ta kultura jest podobna - rodziny się zbierają i wspólnie śpiewają. To prawdziwa potrzeba muzykowania. W Polsce brakuje nam trochę takiej tradycji. Nie musimy tego robić za wszelką cenę. To raczej dodatek niż główna treść.

J.: Jak wyglądał początek twojej kariery?

A.H. Miałam 6 lat i rodzina okrzyknęła mnie talentem na miarę Chopina. Uczyłam się wówczas gry na pianinie. Wszystko wzięło się z tego, że kiedyś powtórzyłam za tatą jakąś melodyjkę na pianinie. Rodzice wpadli w zachwyt i wysłali mnie do szkoły muzycznej. Do niej, niestety, chodziłam w kratkę ponieważ byłam dosyć chorowitym dzieckiem. W związku z tym pomyślałam o śpiewaniu.

Oczywiście, jakaś pani powiedziała mi "ty dziecko to lepiej nie śpiewaj", więc zajęłam się sportem, myślałam też o aktorstwie, ale wciąż miałam śpiewanie z tyłu głowy. W podstawówce nauczyłam się grać na gitarze - sama, bywało że do 3 w nocy ćwiczyłam układanie palców do akordów - i kwestia śpiewu powróciła. Zaczęłam jeździć na różne niewielkie konkursy, później uczyłam się w Akademii w Katowicach na wydziale jazzu i muzyki rozrywkowej. Miałam ogromne braki Ale dostrzeżono we mnie jakiś potencjał i przyjęli mnie. Choć wydawało się to niemożliwe - tam się przyjmuje 2, góra 3 osoby na rok. Jestem trochę w czepku urodzona.