There Was

Muzycy z grupy Arrive - liczącej sobie już 10 lat - są znani polskim słuchaczom zarówno z nagrań, jak i występów w naszym kraju. Każdy z członków zespołu odkrywa improwizacje jazzowe  od lat, zawsze jednak słychać u nich jak nie hołd dla, to przynajmniej echa tradycji. Jest to zresztą charakterystyczne dla młodej sceny amerykańskiej, w tym znanej Polakom bliżej - chicagowskiej, że nie tyle nawet co pamiętają o tradycji, co po prostu z niej wyrastają i dalej śmiało podążają swoją drogą. W tym przypadku jest to nowoczesna, zgrabnie zagrana improwizacja.

Sekcja rytmiczna  tego bandu jest zaprawiona w bojach i doskonale sprawdza się i jako "tło", i jako rozpędzacz kwartetowej maszyny, i solo. Z kolei Adasiewicz jest  wibrafonistą nieprzeciętnym i niezwykle barwnym, posiada niebywały refleks i wyczucie czasu. Jest ponadto muzykiem uważnym i zawsze świetnie odnajdującym miejsce dla swojego osobliwego instrumentu, niezależnie od składu, w jakim gra.

Co zaś do Arama Sheltona. Nie sposób odmówić mu talentu. Słychać, że respektuje wybrane przez siebie wzorce instrumentalne, ale nie naśladuje ich. Chciałabym jednak go usłyszeć na koncercie, bo to dla mnie najlepszy probierz brzmienia. Tutaj Shelton nie zachwyca mnie, ale słucha się go przyjemnie. Jednak stwierdzenie wydawcy, że jego brzmienie przywodzi na myśl Anthony'ego Braxtona czy Roscoe Mitchella, uważam za nadużycie.

Wadą "There was" jest długość. Sześć utworów, z czego najdłuższy niespełna ośmioipółminutowy, i jedna melodia, czy raczej rytm ("Frosted"), zapadający w pamięć.  Niewiele więc tak naprawdę  możemy po wysłuchaniu płyty powiedzieć o umiejętnościach jej twórców w sferze kompozycji i improwizacji, bo oni sami się ograniczają. A pamiętajmy, że mają za sobą 10 lat wspólnego grania. Z tego względu albumowi brak skrzydeł.