Secret World

Pochodzący z Waszyngtonu kontrabasista, kompozytor i pedagog Jeff Denson reprezentuje młode pokolenie amerykańskich muzyków nie związanym z żadnym hermetycznym kręgiem środowiskowym, które przez ostatnie 20 lat wyznaczały kierunki rozwoju amerykańskiej muzyki improwizowanej i jazzu. Denson reprezentuje przede wszystkim samego siebie, jest świetnie wykształconym i otwartym na rozmaitości kulturowych inspiracji muzykiem, dla którego europejski rynek muzyczny jest tak samo ważny jak to, co dzieje się w Nowym Jorku, Bostonie czy Chicago. Charakteryzuje go instrumentalny kunszt i bogata muzyczna wyobraźnia, której lekko romantyczny charakter, oraz impresjonistyczne odniesienia, świetnie wyrażają kompozycje zdradzające wielką erudycję kompozytorską Amerykanina. Takie wartości muzyki są już od przynajmniej dekady sensem nowej muzyki improwizowanej nawiązującej po części do doświadczeń trzeciego nurtu, spotkań jazzu z muzyką klasyczną, różnorodnymi kulturami, muzyką free i tego wszystkiego co na bieżąco przetacza się w muzyce wszelakiej, szczególnie gdy chodzi o aspekty barwowe, aranżacyjne i przestrzenne nagrań.

Tak czy inaczej spotkania jazzu z rozmaitościami świata muzyki są wciąż niewyczerpalnym źródłem inwencji w czasach kiedy tzw. klasyczny jazz i jego główne nurty zdają się przechodzić na dobre do historii muzyki. A skoro piszę o tradycji to należy wspomnieć, iż Denson to także jeden z filarów nowego kwartetu Lee Konitza, legendy jazzu oraz innowacyjnego improwizatora, który nieprzerwanie, od 40 lat, wywiera wpływ na saksofonistów altowych na całym świecie, ponadto sam Konitz dodatkowo rekomenduje świetnego basistę na okładce płyty.

Muzyka Densona to także kolejna udana wizytówka działalności brooklyńskiej sceny muzyki improwizowanej związanej ze School For Improvisational Music i trębaczem Ralphem Alessim, tejże szkoły pomysłodawcą i dyrektorem, również zaproszonym do udziału w nagraniach muzykiem. Secret World, to 10 nagrań w tym trzyczęściowa Horizon Suite.

Wielowątkowość muzyki może przyprawić o zawrót głowy, podobnie jak technika gry na kontrabasie, z jednej strony nawiązująca do najlepszych tradycyjnych wzorców: Scott LaFaro, Eddie Gomez, Buster Williams, Dave Holland, a także muzyków młodszych jak np. Avishai Cohen. Wyraźnie jednak słychać, że kontrabasista konstruuje swój własny, niepowtarzalny styl, posługując się nienaganną techniką gry smyczkiem, a także śpiewem i wokalizą co przydaje muzyce dodatkowego kolorytu i chwilami zmierza w kierunku muzyki związanej z obrazem - jakby ilustracyjnej, jednak nie na sposób filmowy czy teatralny lecz ten znany z doświadczeń muzyki klasycznej, kiedy to dźwięki próbowały naśladować świat zjawisk fizycznych i materialnych.

Oczywiście, jak na jazz przystało, wszystkie nagrania wysycone są emocjonalnym zaangażowaniem poszczególnych instrumentalistów w partiach solowych. Przy czym, zamysł kompozytorski Densona jest taki, że części solowych nie ma zbyt wiele, zapewne celem wydobycia określonego klimatu, zwrócenia uwagi na rolę starannie napisanej aranżacji i brzmieniowej konstrukcji poszczególnych kompozycji, jakby wzorem Marii Schneider, tyle że zrealizowanym w znacznie bardziej kameralnym składzie. Jeff Denson, w tekście zapraszającym do słuchania jego płyty, sporo pisze o swoich inspiracjach, w szczególności naturą i upływem czasu, będącym zarazem osobistym komentarzem do każdego nagrania.

Cóż jeszcze? Wielkim atutem nagrania są świetne pasaże i improwizacje wygrywane na trąbce przez Ralpha Alessiego, któremu kontrabasista powierzył główną rolę melodyczną w zespole, intrygująco brzmią także sola fortepianowe Floriana Webera, dysponującego zarówno doskonałą techniką instrumentalną i muzyczną wyobraźnią wskazującą na zainteresowania muzyką współczesną, a także oryginalnie wiążącym harmonicznie pracę całej sekcji rytmicznej. Muzyki jest dużo, jest gęsto utkanym współczesnym patchworkiem posiłkującym się nawiązaniami do muzyki etnicznej, jakby z południa europy, oraz klasycznej w szczególności Ravela i Bartoka, przez co chwilami miałem skojarzenia z niektórymi nagraniami Chicka Corei, a że Denson w kontrabasowych solach przypomina nieco Eddie Gomeza i Avishaia Cohena więc analogie tym mocniejsze.

Secret World Jeffa Densona wydała kolejna niemiecka oficyna wydawnicza Betweenthelines, ileż to jeszcze takich doskonałych projektów wprowadzi na europejski rynek muzyczny nasz zachodni sąsiad? Ech, dobrze byłoby mieć w tym promowaniu muzyki, bez względu na jej pochodzenie, trochę większy udział.