Cosmic Friction

Musiały minąć trzy lata od zawiązania się zespołu Purusha, by można było usłyszeć muzykę grupy nie tylko na koncertach, ale także na krążku. Trio w składzie Paweł Postaremczak na saksofonie tenorowym, Wojciech Traczyk na kontrabasie i Paweł Szpura na perkusji eksponuje na albumie „Cosmic Friction” solidną dawkę freejazzu, który – ujęty w różnych natężeniach i nastrojach – stanowi płaszczyznę dla ich osobistych poszukiwań.

Owe poszukiwania to przede wszystkim celebracja czasu oraz wolności. W namiętnym i swobodnym graniu muzycy uruchamiają rozmaite sfery brzmieniowe: jest tam rozdarcie, szorstkość, chropowatość, bezpardonowość, przekora, ale i delikatność, spokój, swoista halucynogenność. W triu dominuje ekspansywny Postaremczak, ale intensywność jego wyrazu nie byłaby tak przekonująca, gdyby nie żywiołowa, charakterystyczna gra Traczyka i Szpury. Zachowując indywidualizm w tworzeniu, każdy z trzech głosów składa się na wspólny przekaz. Muzycy pozostają razem, ale wcale nie wyrzekają się odrębności. Dzięki temu proponowane przez nich treści, spójne na przestrzeni poszczególnych utworów, frapują autorską, nieprzewidywalną realizacją. Niezależnie więc od tego, czy dana kompozycja kipi od agresji czy wprowadza psychodeliczną aurę, niezmiennie mamy do czynienia z artystami skupionymi, efektywnie słuchającymi się wzajemnie. Intensywnie czującymi.

Wobec tej emocjonalnej siły, którą „Cosmic Friction” emanuje i porywa, nieważne jest, że takie brzmienie zespołu oraz koncepcja freejazzowej sztuki nie należą do najbardziej odkrywczych. Muzyka improwizowana broni się bowiem nie powierzchowną oryginalnością, ale szczerością wykonawczą, której u Purushy w żadnym razie nie brakuje.