Przeczytaj

  • The Marcevol Concert

    A gdyby przemówił bas? W rękach Reanud Garcii-Fonsa bas bez wątpienia przemawia, tym razem podczas solowego występu w pirenejskim, malowniczym opactwie Marcevol. Mówi kwieciście, elokwentnie, wyrafinowanymi słowami, wypowiadanymi z nienaganną dykcją. Jest w tej mowie, chwilami wręcz onieśmielająca erudycja. O, może przemawia tak, jak robi to w swoich powieściach Umberto Eco. Bez błędów idealnie skomponowanymi zdaniami, mającymi swój rytm i nie dającą podważyć się logikę. I tak jak u Eco całość robi piorunujące wrażenie!

  • Zerang+ vol. 2

    Muzyka może być modlitwą. Ściana dźwięku - ścianą płaczu. Choć wczorajszy koncert Michaela Zeranga, członków kwintetu Hera i Raphaela Rogińskiego nie miał na celu nawracania kogokolwiek na cokolwiek, trudno oprzeć się wrażeniu, że to muzyczne, dźwiękowe spotkania odbierać można właściwie tylko w sposób bardzo intymny i nie do końca nadający się do publikacji.

  • Improwizacji szał. „3 Nights with Michael Zerang Pt.1” w Pardon, To Tu.

    W Polsce zachmurzenie małe i umiarkowane, temperatura od 17 do 22 stopni. Nie wszędzie, na szczęście. W Pardon, To Tu wczorajszego wieczora było parno, lepko od wilgoci, a powietrze stało od nadmiaru gorąca. I to nie z powodu szczelnie zamkniętego pomieszczenia, ale muzyki, która obłapiała nas swoją mocą i wprowadzała w świat niespokojnej wyobraźni Michaela Zeranga, dobrze znanego w Polsce perkusisty, wielkiego muzycznego improwizatora. To  pierwszy jego wieczór z „3 Nights with Michael Zerang” w Pardon, To Tu.

  • Ten Freedom Summers

    Są artyści, którzy przez całe swoje artystyczne życie, nawet jeśli toczy się ono od wielu dekad nie dopuścili się sprzeniewierzenia idei sztuki i nie zboczyli z drogi, jaką sobie obrali. Owszem nie wszyscy z nich byli tak konsekwentni i radykalni w swojej postawie twórczej jak np. Cecil Taylor, Anthony Braxton czy Peter Brotzmann, ale udawało im się utrzymać ten rzadki rodzaj szlachetności muzycznej wypowiedzi niezależnie od stylistycznych zmian jakim poddawali swoje artystyczne wypowiedzi. Jednym z takich właśnie twórców jest Wadada Leo Smith.

  • Kyle Eastwood na warszawskiej Starówce

    Jak co tydzień, w lipcu i sierpniu, już chyba od 18 lat, tak i w ostatnią sobotę odbył się koncert w ramach festiwalu Jazz na Starówce. Tym razem wystąpił KYLE EASTWOOD BAND w składzie: Kyle Eastwood - kontrabas, Graeme Blevins - saksofon sopranowy, altowy, Graeme Flowers- trąbka, Andrew McCormack - fortepian, Martyn Kaine - perkusja.

  • Live at Gugalander

    The Hub odwiedza nasz kraj co jakiś czas, koncertując po mniejszych i większych klubach. Zwykle też pozostawia dobre wrażenie na słuchaczach, którzy - jeśli nie znali ich muzyki z płyt, które przecież nie są szeroko dystrybuowane, lub wcześniejszych koncertów - są bez mała porażani ekspresją tych młodych muzyków. Pośród takich zachwyconych widzów byłem też i ja, słuchając w 2002 roku koncertu The Hub w krakowskim Indigo.

  • Malak

    Wiele ostatnio pojawiło się propozycji łączących jazz z muzyką etniczną. Projekty takie ma w swoich katalogach chyba każda wytwórnia płytowa. Winckelmanowska Enja należy do czołówki takich wytwórni.

  • Kamil Szuszkiewicz i Kwartet Specjał – czyli Prolegomena w Pardon To Tu

    Z perspektywy czasu muzyka jaką przynosi Kamil Szuszkiewicz – jeden z wyróżniających się trębaczy polskiej młodej sceny jazzowej – to niemal mainstream. Kiedyś, dawno temu, takie granie nazywano freejazzem, co bardziej strwożeni brzmieniem, artykulacją i ekspresją, nawet antyjazzem. Ale dzisiaj sprawa już nie wygląda tak bardzo kategorycznie. Dzisiaj granie Kamila i jego Kwartetu Specjał mieści się w jazzowej konwencji znakomicie i bez zwątpienia.

  • New Dream

    Miałam duży kłopot z tą płytą. Pierwsze moje wrażenie było takie, że słyszałam tę muzykę już setki razy. Potem drażniła mnie pewna powtarzalność frazowa, którą zazwyczaj uwielbiam. Słucham tej płyty od tygodnia w poszukiwaniu czegoś, co by mnie zafascynowało lub pozwoliło rozkminić jakąś niezrozumiałą autorską koncepcję. Potem pomyślałam, że już do szczętu ogłuchłam albo że mam gorszy czas? W końcu siadam i piszę, bo już trzeba.

  • Tydzień po OFF-ie: liryczny bass sax Colina Stetsona

    Może usłyszę, że to wstyd, ale tegoroczny OFF Festival był moim pierwszym w życiu. Nie ukrywam, nie miałam zbyt wiele czasu na szczegółowe zapoznanie się z programem, nie mówiąc o posłuchaniu większej ilości kapel. Na przygotowanym podręcznym programie - zaznaczone kolorem co bardziej frapujące pozycje. Ale na festiwal jechałam przede wszystkim z  perspektywą uczestnictwa w szalonych wyczynach Iggy'ego & The Stooges czy Swans. Resztę zostawiłam losowi.

  • Bracia Olesiowie i Christopher Dell czyli sposób na Komedę! - relacja z finałowego koncertu w poznańskim Pasażu Kultury

    Muzyka Krzysztofa Komedy – wiadomo, to nasze dobro narodowe. Mierzy się z nią na różne sposoby chyba każdy. Jedni zrobią to w zaciszu domowej pracowni i nikt się potem o tej walce nie dowiaduje, bo ani wymiaru koncertowego ani płytowego rozmyślania te nie przybierają. Inni z kolei z rozkoszą czynią z Komedy swój sztandar towarzyszący im przez całe artystyczne życie. Są również i tacy, którzy traktują go jak flagę, wyjmowaną tylko wtedy, gdy nadarzy się po temu stosownie lukratywna okazja.

  • Christian aTunde Adjuah

    Dzięki bogu za Christiana Scotta. Urodzony w Nowym Orleanie, wykształcony w Berklee i stacjonujący na Manhattanie trębacz wydaje się ucieleśniać wszystko, co w jazzie najcenniejsze. Tak muzycznie jak intelektualnie. W czasach jazzowego postmodernizmu, gdy Nicholas Payton ogłasza koniec historii, a różni muzycy wydzierają sobie nawzajem jedyną słuszną definicję jazzu, Scott jest jak powiew świeżego powietrza.

  • Trio Sephardix w Pasażu Kultury.

     

    To już trochę zakrawa na grubą przesadę. Moje recenzowanie występów Tria Sephardix mam tu na myśli. Dwa z dotychczasowych trze koncertów tej formacji miałem okazję recenzować. Teraz pora na relację trzecią tym razem z Pasażu Kultury w samym sercu poznańskiej Starówki. Będzie krótko, albo nawet bardzo krótko i być może też według niektórych niedostatecznie wyczerpująco na temat samej muzyki. Ale niech tam! To co do tej pory było o tej grupie napisane wystarczy śmiało za całe wprowadzenie.

  • What Now?

    Muzycy kwartetu znają się jak łyse konie. Występowali ze sobą w przeróżnych składach. Chyba każdy już z każdym. Jeśli nawet nie, to Wheeler i Holland winni być ogniwem spajającym. To słychać. Mimo że, o ile się nie mylę, skład, który nagrał tę płytę powstał właśnie przy jej okazji i raczej nie zagościł długo w jakichś trasach koncertowych (o ile one były), to muzyka zagrana przezeń stanowi niewątpliwy przykład wspaniałego, zespołowego zgrania.

  • I niech nastanie Monk! - koncert tria Oleś / Grzywacz / Oleś w poznańskim Pasażu Kultury

    Thelonoius Monk był wielkim ekscentrykiem, który pomimo, że napisał zaledwie 70 kompozycji, to jest drugim po Duke’u Ellingtonie (napisanych utworów ponad 1000 ) najczęściej granym jazzowym kompozytorem. Jego wkład w rozwój jazzu jest ogromny. To z jednej strony niezaprzeczalny fakt,  z drugiej docenianie go w Polsce nie należy do ulubionych zajęć jazzmanów.

Strony