jazzarium

Moje pierwsze zetknięcie z grą na żywo Gonzalo Rubalcaby należało do tych spotkań, podczas których momentalnie wiadomo, że z artystą jest po drodze. Ów jego występ sprzed kilku lat komentowałem w relacji następująco: „Z kolei pianista balansował między szeptem i krzykiem: szukał napięcia w pauzach, które znajdowało ujście w szybkich i ekspresyjnych uderzeniach. Jego gra była bardzo ciekawa, publiczność słuchała go z uwagą i doceniała należycie każdą solówkę”. Przebieg jego kariery dobitnie wskazuje na to, iż taki pogląd na jego muzykę podziela wielu.

Załóżmy, że mamy przed sobą muzyka, przypuśćmy nawet tego wybitnego, a zarazem warsztatowo przerastającego innych, podobnych mu instrumentalistów o głowę. Dodajmy też, iż ten artysta przez pół życia lub choćby i krócej decyduje się na współpracę z jedną z największych osobowości, wręcz ikon w świecie muzyki jazzowej. Czy w takiej sytuacji można pisać o takiej personie tylko jako o indywiduum?

Jazzowe zespoły orkiestrowe to bardzo wymagająca działka współczesnej muzyki instrumentalnej. Piekielnie trudne do okiełznania, zorganizowania koncertu, nie dające się porównać do muzyki mniejszych składów. Od słuchacza wymagają większej selektywności, znajomości instrumentów, rozbudowanego słuchu harmonicznego. Na szczęście mimo to, cieszą się coraz większym uznaniem, a także zajmują coraz większą część świadomości słuchaczy.