jazzarium

Wszystko zaczęło się przez przypadek. Trio Nat „King” Cole'a grało pewnego wieczoru w jednym z tysięcy klubów na trasie. Nic nie zapowiadało, że ten wieczór będzie się czymkolwiek różnił od wszystkich innych. Nat z lekkością biegał palcami po klawiaturze, wspomagany przez gitarę Oscara Moore'a i kontrabas Wesleya Prince'a. Repertuar też był raczej standardowy. I nagle – nowy element – pijany widz, który zaczął domagać się swojego. Podobno krzyczał do zespołu, a szczególnie do lidera, oddechem zionącym alkoholem „Sweeeeeeet Lorraineeeee!”.

„Byliśmy najlepszym zespołem na świecie a dosłownie głodowaliśmy. Wtedy zrozumiałem, że jest 'muzyka' i jest 'przemysł muzyczny'. Wiedziałem, że jeśli mam przetrwać, muszę nauczyć się rozpoznawać różnicę między nimi”.

Historia jazzu nie jest równie łaskawa dla wszystkich. Wybrańców eksponuje, stawia na piedestał, odziewa w barwną aurę tajemniczości. Dla innych nie jest łaskawa, potępia i skazuje na zapomnienie, nie bacząc na zasługi. Jazzowym potępieńcem jest Bix Beiderbecke, jedna z najbardziej wpływowych person w historii gatunku, jak również jednak z najmniej rozpoznawalnych. Mało, że kornecista wsławił się jako jeden z solistów-pionierów, okazał się przy okazji natchnieniem dla całych generacji muzyków.