Przeczytaj

  • Quintets At Newport

    Płyta „At Newport" to istotne poszerzenie bogatej dyskografii zarówno Juliana „Cannonball" Adderleya, jak i George Shearinga, o wcześniej niedostępne na płytach nagrania z Newport Jazz Festival w 1957 r. Dwa wspaniałe (ponad pół godziny każdy) sety, zagrane przez dwa kwintety, przerywane tylko wprowadzającymi zapowiedziami wygłaszanymi przez liderów.

  • Cousins Germains

    Ilekroć trafia w me ręce płyta Michela Godarda, tylekroć jej słuchanie jest ucztą dla uszu. Daleko różną, od mojego ukochanego, „zakręconego” jazzu, jednakże potrzeba ukojenia, uspokojenia się bywa niekiedy ogromna. W zasadzie Godard spełnia tę moją potrzebę w zupełności. Powiedzieć by można, że niemal z góry wiadomo, co się na płycie będzie działo. Na pewno piękne harmonie, delikatne linie melodyczne, a to wszystko doprawione nutą wirtuozerii.

  • Trzeci dzień Skrzyżowania Kultur - w klimacie śródziemnomorskim.

    Aby zagłuszyć płacz małego Zeusa i odwrócić od niego mściwe ramię Chronosa - kureci – dziewięciu półbogów śpiewało pieśni rytmicznie uderzając włóczniami o tarcze. Być może właśnie tak powstała grecka muzyka? Słuchając muzyki Psarantonisa, nie można uwolnić się od wrażenia, że mamy oto do czynienia z czymś zupełnie pierwotnym. Czymś pradawnym, co w nadzwyczajny sposób, może nawet i w nietkniętej postaci przetrwało do naszych czasów.

  • Matthew Shipp's New Orbit

    Zawsze zastanawiam się, co się kryje za tak górnolotnymi tytułami jak "Nowa orbita", "Nowy bop", "Nowe koncepcje jazzu", czy ze starszych czasów "Kształt jaki przybiera jazz". Co chciał nam przekazać artysta? I zawsze spodziewam się nie wiadomo czego. Jakiegoś mocnego uderzenia. Czegoś nowego. Nieznanego wcześniej. Błąd, bo jak mawiają niektórzy - od muzyki nie trzeba niczego oczekiwać, za wyjątkiem... muzyki.

  • Napoli’s Walls

    Napoli's Walls należy do grona płyt, zza których wyziera producencki interwencjonizm i programowość. Nie chcę przez to powiedzieć, że Manfred Eicher zaplanował sobie tę muzykę, zlecił jej zagranie Sclavisowi, a potem z niemiecką precyzją egzekwował powstanie wyobrażonego wcześniej dzieła.

  • Chasing Paint: Jane Ira Bloom Meets Jackson Pollock

    Nie jest niczym zaskakującym, że twórczość wybitnych twórców współczesnego malarstwa może być inspirująca, szczególnie dla muzyków jazzowych. Wybitna, choć niezbyt w Polsce znana, saksofonistka sopranowa i kompozytorka Jane Ira Bloom na swej najnowszej płycie zatytułowanej Chasing Paint sięgnęła po inspiracje dziełami oraz samą osobą bodaj najważniejszego amerykańskiego malarza - Jacksona Pollocka.

  • Wielkie i małe kobiety świata na skrzyżowaniu kultur.

    Drugi dzień skrzyżowania kultur przeniósł się już tradycyjnie do namiotu postawionego po północnej strony Pałacu Kultury i Nauki. Jak to zwykle bywa komplet biletów sprzedany. Całkiem spora grupa ludzi wyczekujących przez kasą jeszcze w trakcie przerwy pomiędzy koncertami została odprawiona z kwitkiem. Ciekawe czy spowodowała to renoma warszawskiej imprezy czy rzeczywiście gwiazdy wczorajszego dnia to postaci w Polsce dobrze rozpoznane, których sztuki chcemy zażywać w bezpośrednim kontakcie, „na żywo”.

  • For Consequence

    Album „For Consequence” stanowi trzecie ogniwo trylogii, którą niezmiennie współtworzy trio skrzypka i altowiolisty – Mata Maneri. Dwa poprzednie albumy zarejestrowane przez niego z udziałem kontrabasisty Eda Schullera oraz perkusisty Randy Petersona dla wytwórni Leo to „Fever Bed” i „Fifty-one Sorrows”.

  • Sonomondo

    Płyta Marka Dressera i Frances-Marie Uitti jest właściwie ikoną duetu. Ogromne skupienie, ścisła współpraca, niesłychane wyczucie czasu, błyskotliwość i wirtuozeria muzyków: oto Sonomondo.

  • Genus Envy

    Przyznam, że płytę Hortona nabyłem bez przesadnego entuzjazmu i to po zgoła roku funkcjonowania jej na polskim rynku. Zachęciła mnie recenzja Maćka Karłowskiego - nie jeden raz okazywało się, że mamy zbliżony gust muzyczny. Faktem, że po tę płytę, “idąc śladami” muzyków z grup Andrew Hilla czy Jane Ira Bloom winienem sięgnąć wcześniej. “Co się odwlecze to nie uciecze” mówi polskie przysłowie. Fakt.

  • Mediterranees

    Francuz - Renaud Garcia - Fons to w Europie to bardzo szanowany i znany kontrabasista. Ah, gdzie tam kontrabasista! To wirtuoz co się zowie, który grywa na pięciostrunowym basowym instrumencie wytworzonym w u słynnego lutnika z Arles, na który czeka się tak dużo czasu, jak dużo Euro trzeba położyć na stole, aby go kupić. Na podobnych instrumentach grywa także Charlie Haden czy Bruno Chevillion. Towarzystwo jest więc szacowne. Wspominam o tych lutniczych wątkach nie bez powodu. Bo w istocie brzmienie kontrabasu jest w twórczości Ranaud Garcii-Fonsa ogromnie ważnym elementem.

  • Pink Freud w Cudzie nad Wisłą

    Zimne jesienne powietrze i energetyzująca muzyka Pink Freud okazały się świetną mieszanką na zamknięcie sezonu w warszawskim "Cudzie nad Wisłą". Oczekiwanie na nadejście wiosny i kolejne plenerowe koncerty umilić może nam nowa płyta formacji, której powstanie w najbliższym czasie zapowiedział ze sceny Wojtek Mazolewski.

  • The Beat Suite

    Poezja i jazz to związek znany od bardzo wielu lat. Zrodziło się z niego sporo mniej lub bardziej udanego potomstwa. W gronie tym jednak kilkoro wydaje się szczególnie wyjątkowymi. Z poezją od lat pracuje również Steve Lacy - twórca, który komponował muzykę nie tylko do liryków pióra żony, ale również wielkich postaci z kręgu współczesnej poezji jak Judith Malina, Julian Beck, Osip Mendelsteim czy Anna Achmatowa.

  • Airports For Light

    Słuchanie płyt Kena Vandermarka sprawia mi dużo radości. Nie dlatego – oczywiście – że muzyka to łatwa, błaha i przyjemna. Raczej dlatego, że pokazuje ona jak bardzo elastyczną formułą może być muzyka jazzowa. I nie chodzi tutaj o skojarzenie jazzu z innymi gatunkami, ale bardzo skrupulatne wpisanie ich w ramy klasycznej estetyki jazzowej.

  • Corridors & Parallels

    Dostałem po nosie. Nie, nie od jakiegoś dresowca, ale od muzyki. A w zasadzie od samego siebie. Podchodziłem do tej płyty jak pies do jeża. Bo to i syntezatory, których we free jazzie nie lubię za bardzo. Bo to i David S.Ware, który jak dotychczas nie wzbudził większego mojego zainteresowania. Jednak "Corridors & Parallels" jest płytą ze wszechmiar godną zainteresowania. 

Strony