Devotion

Wygląda to na równoważne spotkanie trzech osobowości amerykańskiego jazzu w czasie wolnym od prac z własnymi zespołami, tak się wydaje, jednak w dużej mierze jest to nowy muzyczny projekt Dave'a Douglasa.

Kiedyś podobne spotkania w studio były częstą praktyką amerykańskich muzyków, były one też wynikiem działań producenckich np. legendarnego Normana Granza w ramach określonego profilu firm płytowych, obszernym katalogiem takich nagrań dysponuje Pablo Records. Założona przez Granza w 1973 roku wytwórnia, udokumentowała ponad 350 sesji nagraniowych klasyków amerykańskiego jazzu interpretujących jazzowe standardy. Dziś podobnych producentów właściwie już nie ma, dobry pomysł przejęli sami muzycy, którzy niejednokrotnie wchodzą w role producentów i wydawców, w tym wypadku taką właśnie rolę pełni Dave Douglas, właściciel marki Greenleaf Music i wydawca album „Devotion”. Nowe nagrania Douglasa nie zawierają wprawdzie standardów, zamiast nich usłyszymy kompozycje Douglasa dedykowane ważnym dla kompozytora artystom: Franco D’Andrea, Carli Bley, Aine Nakamura, Mary Lou Williams, Dizzy Gillespiemu, a także charakterystycznemu talentowi aktorskiemu Jerome'a Horwitza. Otrzymujemy 54 minuty muzyki - 10 kompozycji w większości napisanych przez Dave'a Douglasa z wyjątkiem tytułowej melodii wieńczącej album, która jest autorstwa Alexandra Johnsona.

Douglas lubi osobiście - politycznie lub kulturowo - uzasadniać każdy swój muzyczny projekt, tak jest i tym razem kiedy mówi o inspiracjach sakralnym śpiewem a capella, muzyce hymnicznej i wirtuozowskim hołdzie złożonym wobec muzyki Carli Bley czy Mary Lou Williams. Pomimo całej tej koncepcyjnej nadbudowy, muzyka brzmi bardzo potoczyście i to nawet nawet wtedy gdy muzycy w swoich inwencjach zbliżają się do otwartego free. „Devotion” jest też kontynuacją duetowego „Present Joys” (Douglas / Caine), albumu z 2014 roku. Zastanawia udział niepełnej sekcji rytmicznej, jedynie perkusisty w osobie Andrew Cyrille'a, gdy jednak uważnie posłuchamy pianistycznej artykulacji Caine'a, jak jego lewa ręka gra nuty basowe i stawia bluesowo-gospelowe akordy, to wszystko się uzasadnia - kontrabas nie jest tu konieczny. Tymczasem gra na trąbce pełna jest blasku i wirtuozerii, a blachy i bębny Cyrille'a wypełniają muzyczną przestrzeń spokojem, jakby równoważąc intensywność dialogów trąbki i fortepianu. Jest w muzyce tria coś szczególnego, taki rodzaj koncentracji i motoryki, które wynoszą ją na poziom wyższy od zwykłej instrumentalnej „pogawędki”, czy instrumentalnego pojedynku, a obecność perkusisty, obdarzonego niebywałą wyobraźnią kolorystyczną i subtelnym cieniowaniem w grze na bębnach, przyczynia tej muzyce czegoś z dawnej, nieco zapomnianej szlachetności jazzowych nagrań z lat 60 i 70 ubiegłego wieku.