Nightshades

Matt Bauder to artysta w sam raz na nowe czasy. Należy do pokolenia młodych, zdolnych, pozbawionych kompleksów – a przede wszystkim posiadających szerokie horyzonty muzyków, którzy orbitując wokół Brooklynu (bo gdzieżby indziej) tworzą i w dużej mierze odpowiadają za kształt współczesnej sceny jazzowej. Kipią od pomysłów, swobodnie poruszając się zarówno w awangardzie i w mainstreamie i wciąż zdolni są wypracować na tych polach oryginalny język oraz nagrywać nowe wysokiej próby albumy. Niby wszystko już było, ale dla ludzi takich jak Matt Bauder każdy dzień jest inny. Jak zaś dokładnie taki dzień wygląda, można usłyszeć na płycie Nightshades jego kwintetu Day In Pictures.    

To już drugi raz, kiedy nowy materiał sygnowany przez Day In Pictures pojawia się na rynku. W stosunku do debiutu w składzie zespołu nastąpiła jedna zmiana: miejsce Angeliki Sanchez za fortepianem zajęła Kris Davis, poza tym na Nightshades Bauderowi towarzyszą kontrabasista Jason Ajemian, trębacz Nate Wooley oraz perkusista Tomas Fujiwara. Młody saksofonista i zarazem autor wszystkich znajdujących się na albumie kompozycji zebrał więc muzyków klasowych, tak samo jak i on sam potrafiących odnaleźć się w przeróżnych współczesnych stylistykach okołojazzowych. Grając w Day In Pictures wszyscy oni otrzymują rzadką okazję, aby aż tak głęboko osiąść w tradycyjnym brzmieniu lat pięćdziesiątych. Mocno w takiej pozycji zakorzenieni, posługując się tamtymi środkami wyrazu i patrząc z dzisiejszej perspektywy grają muzykę świeżą, niebanalną a przy tym przyjemną w odbiorze. Niesztampowe konstrukcje harmoniczne, nowe podejście do idiomu jazzu piątej dekady XX wieku  oraz szerokie spojrzenie na ów tradycyjny okres nadaje Nightshades charakter płyty ciekawej i różnorodnej. Przy wygrywanych przez dęciaki melodyjnych, stylowych tematach Weekly Resolution czy Rule Of Thirds, słychać lekko postępujące pianino i pulsuje miękkim groovem, wyważony kontrabas. Matt Bauder lideruje tu w sposób nader powściągliwy, dzieląc się przestrzenią ze wszystkimi muzykami w równym stopniu. Rozsiany po całej płycie czysty, matowy ton jego tenoru najwyraźniej słychać w rozległym, solowym wstępie do Starr Wykoff, klasycznej, wieczorowej ballady, którą Bauder pozwala sobie okrasić solowym wstępem, po czym prowadzenie narracji szybko oddaje Nate'owi  Wooley'owi oraz Kris Davis. Day In Pictures to  elokwentny i w stu procentach klasyczny jazz. Kwintetowi zdarzają się wprawdzie wycieczki w kierunku awangardowych środków wyrazu, ale te, wtopione w pełną dyscypliny całość brzmią statecznie i elegancko nawet w kolektywnie rozstrojonej August And Counting, która nasączona nieuporządkowanym free, jawi się strawną i lekką jak piórko. Rześki jest też tytułowy marsz, który wieńczy album oraz otwierająca go ethiojazzowa Octavia Minor, która spokojnie mogłaby znaleźć się w repertuarze Mulatu Astatke.

Mądra jest to płyta i inteligentne granie. Szczęśliwie w dobie mniej lub bardziej gorących dyskusji nad powstającym dziś mainstreamem tudzież, jak to ostatnio się określa, retro jazzem dostajemy do ręki argument, że jazz środka można grać postępowo, strawnie i ciekawie. Na Brooklyn zawsze można liczyć.