Pojawienie się grupy Marc Ribot's Ceramic Dog w warszawskim Pardon, To Tu było wydarzeniem wyjątkowym z kilku powodów. Zespół ten w Polsce gra rzadko, a w Warszawie jeszcze nie występował. A jak już wystąpił, to od razu w ramach dwudniowej rezydencji, co dawało publiczności szansę na zobaczenie większej niż w przypadku jednego koncertu palety muzycznych barw, które grupa ma w zanadrzu. Wizyta tria była też ważna z innego, jakże oczywistego powodu: dowodzi nim Marc Ribot i jego obecność sama w sobie zapowiadała nie lada atrakcję.
Ależ to jest cudowna płyta! W swojej refleksyjności i zadumaniu fascynująca jak mało który album ostatnich lat! Nie ma tu zaskoczeń zresztą. Do płyt ważnych, nagrywanych z ważnych powodów, Tyshawn Sorey bez wątpienia jeden z najważniejszych muzyków amerykańskiej sceny jazzowej, przyzwyczaił od samego początku i tę tendencję utrzymuje z klasą właściwą wielkim mistrzom.
Kultura popularna sprawiła, że choć powszechnie nazywa się ich artystami, coraz rzadziej odbiera się ich twórczość jak sztukę - na równi z malarstwem, rzeźbą, instalacją czy performancem. A gdyby tak „Break Stuff” - trzecią obok „Historicity” i „Accelerando” płytę tria Vijaya Iyera - powiesić na ścianie i posłuchać tak, jak ogląda się wiszące na ścianie obrazy?
Brad Mehldau nie musi uwydatniać swoich zasług dla współczesnego jazzu. Od prawie 20 lat, wraz ze swoim triem, inspiruje kolejne pokolenia młodych jazzmanów, zblazowanych recenzentów, a także, a może przede wszystkim – fanów muzyki. Nagrywając elektroniczny album Taming the Dragon, w duecie z perkusistą, Marciem Guiliana, stworzył bez wątpienia głośne dzieło (dosłownie i w przenośni).
Co do zawiłości relacji sztuka - ekonomia, nikt nie ma chyba wątpliwości. Na pewno nie mają ich dwaj młodzi reprezentanci krakowskiego środowiska jazzowego - pianista Mateusz Pałka i gitarzysta Szymon Mika. W ubiegłym tygodniu premierę miał debiutancki album tworzonego przez nich kwartetu. Na "Popyt" - bo taki jest tytuł krążka - złożyły się w przeważającej mierze autorskie kompozycje. Co więcej, trud wydania płyty muzycy wzięli na siebie. Skład Mateusz Pałka/Szymon Mika Quartet zasilają kontrabasista Alan Wykpisz oraz perkusista Grzegorz Masłowski.
Lider szwajcarskiego VEIN, Florian Arbenz to świadomy perkusista i doświadczony muzyk. Opowiedział nam o planach koncertowych tria, pomysłach na nowy album, a także o swoich koncertowych preferencjach.
Marta Jundziłł: Z Twoim bratem Michaelem, w dzieciństwie obaj graliście zarówno na fortepianie, jak i perkusji. Kiedy zdecydowaliście się wyspecjalizować i grać wyłącznie na obecnych instrumentach?
The Thing należy jednych z najbardziej popularnych zespołów z około-jazzowej sceny. Szalone trio zrodzone z jednej strony z miłości do twórczości Dona Cherry'ego, a z drugiej do muzyki o rock'n'rollowych korzeniach – punka, grunge'u, noise. Przez wielu uznawane za jeden z najlepszych koncertów bandów, faktycznie The Thing to zwierzę sceniczne, wybuchowe i dzikie, a jednocześnie przebojowe. Zazwyczaj zaczynają prawym sierpowym a potem dokładają kolejne ciosy.
Posiada jeden z najbardziej zmysłowych głosów na świecie. Jej piosenki są wzruszające, nastrojowe i bardzo intymne. Taką Melody Gardot - co tu dużo mówić - pokochałam od jej debiutu w 2006 roku. Z początkiem czerwca, artystka wydała swój czwarty album – Currency Of Man. Konfrontuje się na nim z historią: angażuje w społeczne problemy i politykę. Ale nie tylko tematyka utworów uległa zmianie. Również styl piosenek i ich aranżacje są zupełnie inne, niż na poprzednich albumach.
To już trzecia płyta Tima Berne z zespołem Snakoil, tym razem powiększonym do rozmiarów kwintetu, do współpracy został zaproszony Rayan Ferreira – gitary elektryczna i akustyczna. Ponadto Matt Mitchell, w znacznie większym stopniu niż to miało miejsce dotychczas, wspiera brzmienie zespołu elektroniką.
Obecnie jest leaderem 5 zespołów. Nie umieszcza swojej muzyki w Internecie. Nigdy nie był w Polsce, a w wolnych chwilach słucha Krzysztofa Pendereckiego. Czego jeszcze nie wiecie o Jacobie Anderskovie?
Na youtubie, dostępne są tylko nieliczne nagrania z Twoim udziałem. Co sądzisz o wolnym dostępie do muzyki w Internecie?
Co może wyniknąć ze spotkania wielkich gitarzystów? To zależy jakich gitarzystów. W przypadku herosów z pola rockowo-metalowego wymiatania może się to zakończyć katastrofą, taką jak projekt G3. Jeśli chodzi o legendy improwizacji i awangardy, tu o efekty można być spokojnym. Nie inaczej jest w przypadku spotkania Raya Russella i Henry’ego Kaisera.
Gdy w ubiegłym roku pisaliśmy na naszych łamach o płycie grupy Trio 3 pt. „Refraction - Breakin' Glass” nagranej razem z Jasonem Moranem, już wtedy snuliśmy przypuszczenia, że kolejny album tria zostanie nagrany z innym wziętym współczesnym pianistą: Vijayem Iyerem. Podobnie bowiem jak wcześniej Morana, tak rok temu właśnie Iyera słynne trio w składzie Oliver Lake na saksofonie, Reggie Workman na kontrabasie i Andrew Cyrille na perkusji zaprosiło do tygodniowej koncertowej rezydencji w nowojorskim klubie Birdland.
Weillowski projekt pianistki Julia Hülsmann narodził się w 2013, kiedy to z inicjatywy Kurt Weill Festival w Dessau artystka przygotowała wraz ze swoim kwartetem oraz wokalistą Theo Bleckmannem projekt z kompozycjami niemieckiego kompozytora, a także kilkoma autorskimi do słów Walta Whitmana. Od tamtej pory skład koncertował z tym materiałem i rok później muzycy spotkali się w studiu w Oslo, by pod producencką wodzą Manfreda Eichera zarejestrować go na krążku.
Nadeszło nowe pokolenie trębaczy. Rzecz jest przesądzona, starsi i najstarsi mistrzowie tego instrumentu, twórcy zasłużeni pewnie zaczęli czuć oddech młodego pokolenia, grupy twórców takich jak, z muzyki bardziej ukierunkowanej na jazz, Ambrose Akinmusire czy Avishai Cohen, czy twórców zagarniających swoimi umiejętnościami i przede wszystkim zainteresowaniami, możliwie najszerszą jak się da paletę stylistycznych inspiracji. W tym gronie są tacy muzycy jak Kirk Kanufke, doskonale znany nam Peter Evans i trochę mniej znany u nas od niego Nate Wooley.
W ubiegłym roku Mikołaj Trzaska pojawił się na kilku interesujących albumach nagranych w rozmaitych nowych dlań konfiguracjach. Płyty takie jak Tar & Feathers, 10 Chamber Kingdoms, In This Moment czy też Sleepless in Chicago raz jeszcze przekonały o jego nieustającej chęci do poszerzania horyzontów oraz nawiązywania nowych muzycznych przyjaźni. Im bardziej jednak podobna droga wzbogaca, z tym większą radością wraca się do tego, co najbardziej osobiste.
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
