Jest jedną z niewielu pianistów, którzy godni są wyzwania jakim jest free jazz - to wielokrotnie powtarzane zdanie napisał o Marilyn Crispell dziennikarz New York Timesa John Pareles. Pamiętam mój pierwszy kontakt z jej muzyką, z jej językiem - nowym, otwartym, nieoczywistym, subtelnym a za razem bardzo naturalnym. Kiedy się jej słucha, trudno oprzeć się wrażeniu, że przy klawiaturze siedzi mądry człowiek. Oto w nasze ręce trafia zapis jej rozmowy, spotkania z Garym Peacockiem.
Vijay Iyer jest muzykiem. Jazzowym, awangardowym, społecznie zaangażowanym - współczesnym. Jest pianistą, kompozytorem, leaderem, producentem, nauczycielem - praktykiem i teoretykiem. Na swojej najnowszej płycie „Mutations” znajdziemy zapis jego muzyki solo, poszukiwań wykorzystujących elektronikę oraz 10-częściową suitę na fortepian, komputer i kwartet smyczkowy.
Choć nie jestem wyznawcą kultu ECM, o czym już i antenach radiowych i w słowach artykułów oraz recenzji niejednokrotnie dawałem do zrozumienia, to jednak są takie momenty kiedy w stronę monachijskiej oficyny spoglądam z więcej niż ciepłymi uczuciami. Tak stało się na samym początku stycznia, kiedy światło dzienne ujrzała nowa seria wydawnicza ECM zatytułowana Re:solution.
Kiedy robisz coś nieustannie przez przeszło 40 lat, niezależnie od tego co to jest, w twojej pracy zawiera się niesamowity ślad czasu. Kiedy te cztery dekady poświęcasz na wydawanie płyt, wtedy te ślady, znaki, symbole nastroju, emocji, rewolucji są tym lepiej słyszalne. ECM postanowiło przegrać na płyty CD (a także 180-gramowe analogi oraz pliki cyfrowe wysokiej rozdzielczości) 7 płyt ze swego przepastnego katalogu - tych, które zdaniem Manfreda Eichera i jego współpracowników najlepiej oddają filozofię słynnego wydawnictwa.
Jazz potrzebuje ikon, którymi żywić będzie się popkultura. Ikona, z założenia nie może być zwyczajna. Musi przyprowadzić do studia nagraniowego lamę - jak Michael Jackson podczas sesji z Freddiem Mercurym, musi mieć sukienkę z surowego mięsa jak Lady Gaga, albo obsesyjnie nie tolerować kaszlu na swoich koncertach - jak Keith Jarrett.
Tm Berne jest jednym z najznakomitszych współczesnych kompozytorów muzyki improwizowanej. Przeczuwać mogła to kiedyś garstka fanów jego poczynań w wydawnictwie Screwgun - dziś musi to przyznać niemal każdy, zwłaszcza po spotkaniu z albumem „Shadow Man”.
Kwartet Johna Abercrombiego stał się w ciągu ostatniej dekady wzorcem (niczym wzór metra z Sèvres) współczesnego jazzu, w dodatku w formie tak uniwersalnej, że wywarł wpływ na brzmienie, a także sposób prowadzenia muzycznej narracji, wielu formacji jazzowych zarówno w Europie jak i Ameryce. Wybitny amerykański gitarzysta przez wiele lat pozostawał w cieniu swoich kolegów: Johna Maclaughlina, Pata Metheny, Johna Scofielda czy Billa Frisella, jednak był to jakby jego świadomy wybór.
Keith Jarrett jaki jest każdy widzi - jeśli spogląda na pianistę przez okulary recitali solo i koncertów w trio. A to przecież nie wszystko! Zawsze pociągały mnie instrumenty, z których dźwięk wydobywa się bezpośrednio - z pominięciem skomplikowanego mechanizmu między dotykiem a dźwiękiem - mówi Keith Jarrett - W tym sensie nigdy nie darzyłem fortepianu taką miłością jak perkusję czy gitarę. Chociaż moją reputację zdobyłem w świecie muzyki akustycznej - zawsze kochałem gitarę elektryczną!
Vijay Iyer dopiero co opuścił słynne studio nagraniowe Avatar w Nowym Jorku, w którym, pod opieką producencką Manfreda Eichera, zarejestrował materiał na swoją autorską płytę, którą na początku przyszłego roku wyda oficyna ECM - informuje nas niemiecki wydawca - Płyta nosić będzie tytuł „Mutations” i trafi na sklepowe pułki w 28 lutego (w Europie) i 4 marca (w USA). Co więcej - to dopiero początek współpracy amerykańskiego pianisty z legendarną oficyną.
