Nighthawks

 

I pewnie faktycznie przyjemnie słuchałoby się tej płyty, popijając nocną kawę w jakimś amerykańskim dinerze. Nie ma tutaj ograniczeń stylistycznych; muzycy sięgają z równym powodzeniem po jazz, country, bluegrass czy blues. Wszystkie kompozycje jednak – niezależnie od tego czy są akurat spokojne czy przeciwnie, skoczne i rozbujane – spaja ogólnie melancholijna, nostalgiczna nuta. Same tytuły utworów kojarzą się z wizją Ameryki lat 50. i powieściami drogi. Jeśli trzeba by do czegoś przyrównać „Nighthawks”, na myśl przychodzi formacja The Dreamers a także americany Billa Frisella.

 

W 1971 r. 11-letni Erik Friedlander wybrał się na wakacje ze swoim ojcem, fotografem Lee Friedlanderem, znanym z pracy m.in. dla wytwórni Atlantic. Wybrali się do Virginii, oglądać wzgórza Applachów. Wiolonczelista musiał dobrze zapamiętać tamtą wycieczkę, czemu daje dowód w niemal każdej kompozycji. 

Muzycy dopełniają się nawzajem: Dunn i Sarin zapewniają solidny grunt pod partie wiolonczeli i gitary – Doug Wamble chętnie flirtuje z bluesem, grając slide i nie bojąc się włączenia przesteru. Nostalgia nostalgią, ale tej płycie naprawdę nie brakuje także dynamiki. Miłe jest także, że muzycy nie popisują się, choć każdy ma do tego odpowiednie narzędzia i wiele miejsca. Bo i po co, skoro kompozycje same w sobie są wystarczająco solidne. A nawet całkiem mocne.