Pasja, poczucie humoru i pozytywna energia. Wszystkie te emocje kryją się w każdym zdaniu amerykańskiej pianistki Myry Melford. W  krótkiej rozmowie, opowiedziała mi o swoim podejściu do improwizacji, kobietach na jazzowej scenie, a także o muzyce która ją inspiruje.

Twoja ostatnia płyta “Stormy Whispers” była nagrywana podczas Festiwalu Ad Libitum. Motto tamtej edycji to “Women Alarm!”.  Kobiet na scenie jazzowej jest więcej, choć moim zdaniem nadal za mało. Czy uważasz że coś się zmieniło w tym aspekcie w ostatnich latach?

Z austriacką pianistką rozmawiam na temat istoty pogłębionego słuchania oraz odnajdywaniu własnego głosu w muzyce improwizowanej. W wywiadzie sporo miejsca poświęcamy też aktualnym albumom artystki, a także zastanawiamy się nad tym, co przyniesie przyszłość.

Co jest dla Ciebie najważniejsze w improwizacji?

Elisabeth Harnik: Proces tworzenia, niezależnie od kolektywu lub samotnie jako solistka. Wspólne celebrowanie chwili i naszej kreatywności.

What can a musician like you do in the times of social isolation?

You are an active musician since 1975. You've recorded a lot of albums and played a lot of concerts. When and why was it easier to make your own music: in the beginning of your career or right now?

Roland Dahinden to szwajcarski kompozytor, improwizator, puzonista, a także człowiek któremu nic nie jest obojętne. Opowiedział mi o najnowszym albumie „Dancing a Stone”, współpracy ze swoją żoną i inspiracjach zaczerpniętych od Johna Cage’a i Anthony’ego Braxtona. W rozmowie z Rolandem przede wszystkim, na pierwszy plan wyszły wartości, którymi kieruje się zarówno w życiu, jak i muzyce: wolność, równość i szacunek do drugiego człowieka.