Unleemited

Oaza spokoju. Muzyka na taki wieczór jak dziś. Ciemno. Pod butami mokre, nieprzyjemne, gnijące liście. Deszcz. Gdzie zatem szukać czegoś przyjemnego, jak nie u siebie w domu? A tutaj można wybrać ze swej płytoteki także coś takiego. Tylko saksofon altowy bądź sopranowy i fortepian niekiedy zamieniany przez rzadko słyszaną w jazzie czelistę, a raz nawet z nim współbrzmiąc. I jedenaście utworów Alaina Guyoneneta.

Jest tu wszystko, do czego nas Konitz przyzwyczaił przez lata. Wspaniały, śpiewny, ciepły, rzec by można serdeczny ton jego saksofonu, inteligentnie prowadzone improwizacje, za swój wzór mające Lennie Tristano. Jest też partnerstwo Kenny Wernera, którego gra jest idealnie zestrojona z Konitzem. Są w końcu kompozycje Guyonneta, które wydają się klimatem doskonale dostosowane do muzycznego emploi obu artsystów.

Muzyka płynie, wypełniając pokój właśnie ciepłem, serdecznością, rozgrywając się w leniwych, co najwyżej średnich tempach. Niekiedy nawiązuje do tańców: walca, samby... Jednak nawet wówczas, gdy grany jest utwór będący brazylijską stylizacją, mamy wrażenie, że obcujemy z 'salonową' wersją samby, nie zaś ognistym tańcem znanym z karnawału w Rio. I tak przez cały czas. Płyta dla romantyków. Dla zakochanych. Dla doskonałej czerwonej Rioja'y Gran Reserve.

I jeśli ktoś mi mówi, że taka muzyka jest do niczego nie potrzebna, niczego nowego nie wnosi, niczego nie odkrywa wówczas jedynie myślę (bo niby po co dyskutować): przyjdzie czas, przyjdzie taki dzień i nawet nie wiesz kiedy i jak cię owładnie.