Shifting Sands

Avishai Cohen to kontrabasista o ugruntowanej pozycji, potwierdzonych kompetencjach i sporych komercyjnych sukcesach oraz inklinacjach wokalnych. Jest gwiazdą, człowiekiem sukcesu i królem własnej bajki.

Gdy wydaje płytę to jest komu na nią czekać, a grono fanów wydaje się wierne i portfelami decyduje o swojej wobec idola lojalności. I to jest dobre. Cohen zapracował sobie na to rzetelnie. Muzyka Avishai Cohena się podoba, a ponieważ od dawna jej twórca pozostaje dość wierny metodzie twórczej i w jakiejś mierze także konwencji triowej to słuchacz może mieć pewność, że niezależnie w którym momencie dyskografii zacznie swoją z Cohenem przygodę to trafi dobrze. Są więc niecodzienne metra utworów, z których Cohen uczynił swoją codzienność, jest instrumentacja i rolę dla muzyków takie, jakie niegdyś polubił i których się trzyma. Są ogromne kompetencje towarzyszących mu muzyków oraz łatwość tworzenia prostych i chwytliwych melodii. Jest więc wszystko co sprawia, że kochamy Avishai Cohena i co jesteśmy skłonni określić, że dobre.

Po kilkunastu albumach wysłuchanych na przestrzeni dekad nie bardzo jednak potrafię powiedzieć czy jest jakiś istotny pod względem muzycznym powód wydawania kolejnej bardzo podobnej płyty. Dla mnie nie ma, ale to zapewne nie płyta dla mnie, a ustawienie jej w ogromnym zbiorze doskonałych i zarazem doskonale niepotrzebnych płyt nic a nic nie boli.