Andrzej Chłopecki

To w zasadzie było do przewidzenia, ale i tak czuję się zawiedziony. Nie pamiętam początków internetu, ale pamietam moment, kiedy dostęp do sieci zaczynał być możliwy, później stawał się powszechny. To było coś niesamowitego – pojawiła się przestrzeń nieograniczonej niczym wolności, jakby utopia, którą wreszcie udało się zrealizować. Nieograniczony dostęp do wiedzy, możliwości komunikacji i przedstawiania własnych poglądów, totalna wolność słowa… No tak, trochę to miejscami popadało w anarchię, ale większość zasobów była OK.

Powracamy do Andrzej Chłopeckiego, bo też i jak nie powracać do jego tekstów!. Tym razem rzecz o Kurcie Weilu. i tak jak wczesniej bywało mamy też konkurs. Zbiór esejów "Muzyka Wzwodzi, Diagnozy i portrety" oraz t-shirt jest nagrodą i tym razem takż enie będzie pytania konkursowego. Liczyć będzie się refleks.

I znowu mamy wielką przyjemność, publikować za zgodą i z błogosławieństwem wydawcy teksty człowieka, który przez całe życie sprawiał, że muzyki słuchało się jakoś inaczej, głębiej, śmielej, świadomiej przyjemniej i chyba też mądrzej. O kogo chodzi? Na pewno wiadomo. O pana Andrzeja Chłopeckiego. Od dziś co wtorek publikować będziemy kolejny z czterech fragmentów książki "Muzyka wzwodzi, Diagnozy i Portrety" i za każdym razem zapraszamy do konkursu, w któym wygrać można egzemplarz książki wraz z t-shirtem ją reklamującym. Kto pierwszy tem lepszy zatem.

Pisaliśmy jut o zbiorze felietonów pana Andrzeja Chłopeckiego, o tym, że ukazały się jako zbiór, nakładem PWM, że zawierają teksty, publikowane w Res Publica Nova i w Gazecie WYborczej i że można będzie teraz mieć je pod ręką i sięgać do nich kiedy tylko czytelnicza dusza zapragnie. A pan Andrzej Chłopecki potrafił jak mało kto pobudzić duszę, nie tylko zresztą czytelniczą. Potrafił też zmusić ją, żeby przestała przeglądać się w lustrze zpodziwem i wielbić się zapamiętale.