Tren Żałobny

Kiedy umiera ktoś bliski, a czasem nawet tylko znajomy, nie zwyklismy kasować jego numeru telefonu, czy usuwać z grona znajomych na facebooku. Chwila wzruszenia towarzyszy gdy szukając jakiegoś starego maila znajdujemy list, w którym ktoś, kogo już nie ma, potwierdza nasze spotkanie, albo chce abyśmy dopilnowali jakieś wspólnej sprawy.  Niestety wiadomości na poczcie głosować kasują się automatycznie po tygodniu czy miesiącu. Tym większe wrażenie robi otwierająca album wiadomość pozostawiona na skrzynce jednego z muzyków przez Andrzeja Przybielskiego.

W recenzjach tego albumu pisze się o smutku, nostalgii, nastroju przemijania. To co dla mnie wysuwa się tu na plan pierwszy to jednak przestrzeń do wspólnej improwizacji. Każdy z muzyków ma tu praktycznie nieograniczenie wiele miejsca do rozwoju. Co jakiś czas melodyjność wprowadza tu swymi "trąbkami powietrznymi" Przybielski, jednak przez większość czasu jest to penetracja i próba zagospodarowania pustej krainy dźwięku przez młodych odkrywców towarzyszących starszemu, doświadczonemu, ale szalonemu przewodnikowi. Jest w tej wędrówce, czasem dość żmudnej, to prawda, zarówno elektronika, jak i głos Przybielskiego, nakładane na siebie linie kontrabasu czy przebogate połamane rytmy Pawła Osickiego. 

Album ma charakter dość surowy, otwarty - przez to bardzo intrygujący. Szkoda, że taka muzyka dostrzeżona zostaje dopiero po śmierci Andrzeja Przybielskiego - jednego z najbardziej niepokornych muzyków w historii polskiego jazzu.