Art of Improvisation - festiwal będący czymś znacznie więcej niż prezentacją koncertową. Dla miłośników muzyki improwizowanej to rodzaj święta, które choć może nie ma charakteru święta narodowego to jednak na mapie zdarzeń artystycznych jest czymś wyjątkowym.
W muzyce jest taka kategoria artystów, dla których poszukiwanie własnego języka artykulacji staje się nie tyle ostatecznym celem, co drogą, którą chcą stale podążać. W moim rozumieniu tacy wykonawcy z jednej strony próbują odnaleźć autorską wizję twórczą i takie też brzmienie, ale nie poprzestając na tym, sięgają coraz głębiej, szukając kolejnych inspiracji. Takie podejście do sztuki wiąże się dużym ryzykiem i nie jest usłane różami.
Festival Art Of Improvisation to jedna z tych inicjatyw, które w polskim obrazie spokać wcale nie jest łatwo. To także festival, któy swoj miejsce na rynku wypracowuje bez uciekania się do spektakularnych eventów, bez obecności telewizji i wypowiadanej do kamer spektakularnej ilości pr-owskiej paplaniny, o wadze, społecznej doniosłości, potrzebie wychodzenia na przeciw istotnym postulatom środowiska improwizatorskiego oraz irytującego ględzenia o misji, językiem urzędniczej nowomowy. NIe nadużywa sformułowań typu premiera, światowa premiera, rewelacja, objawienie.
Do tego koncertu zostały już tylko dwa tygodnie. Jeden z najwspanialszych zespołów na świecie powraca nad Wisłę! Australijskie trio The Necks 14-go kwietnia wystąpi na scenie warszawskiego Teatru Powszechnego. Organizatorem koncertu jest Plan B, we współpracy z Mózg Foundation i Teatrem Powszechnym.
Pisanie o płytach przeoczonych samo w sobie stanowi zabawny paradoks. Nie zmienia to faktu, że o „Radiation” powinno być głośniej. Dokładamy cegiełkę, aby tak się właśnie stało.
Już jutro, 9-go września niemiecka pianistka Magda Mayas i australijski perkusista Tony Buck (The Necks) zaprezentują w Pardon, To Tu muzykę ich wieloletni projektu pt. 'Spill'. Ich ostatnia wspólna płyta “Fluoresce” (wydana 2012r. w Monotype Records) okazała się nietuzinkowym i docenionym zarówno przez krytykę, jak i publiczność, zdarzeniem -minimalistyczne struktury melodii perkusyjnych spotkały się z unikatową, bardzo niekonwencjonalną grą na clavinecie i fortepianie.
Słynną już ścianę w Pardon, To Tu, na tle której grają muzycy, w całości zdobią wypisane ciurkiem nazwiska i nazwy grup - i te bezwzględnie kultowe, i te zapewne ważne dla właściciela klubu. Zdecydowanie każdy miłośnik muzyki, nie tylko jazzowej, odnajdzie tam przynajmniej kilku wykonawców, których usłyszenie na żywo uzna za czołówkę prywatnych marzeń. Jednym z „wypisanych” jest Mulatu Astatke.
