CEL

Jak meloman ma sobie radzić z letnią duchotą, gdy sprawdzone 1000 sposobów już nie działa, a zapas napojów chłodzących i kostek lodu w zamrażalniku zrobiony? Wydawałoby się, że wszystko zostało dopięte na ostatni guzik i można oddać się ulubionej czynności, czyli słuchaniu muzyki. Zaraz, zaraz. Ale czego słuchać, gdy duchota dalej doskwiera, a kolejne burze tylko potęgują to odczucie? Najlepiej włączyć najnowszą płytę Huberta Zemlera i Felixa Kubina, która jest jak mrożący krew w żyłach powiew arktycznego chłodu.

Proszę się jednak nie obawiać. Na szczęście od słuchania muzyki jeszcze nikt nie zamienił się w sopel lodu. Można zatem bez żadnych konsekwencji, poza czerpaniem przyjemności z obcowania z dziełem duetu CEL, ostudzić nastroje, odprężyć się i rozjaśnić umysł. Od pierwszych sekund “Ping Korridor” poczujemy na własnej skórze, czym jest sterylne brzmienie i nie będziemy już sobie wyobrażać, jakie wydawnictwo mogłoby być prawie idealną ścieżką dźwiękową dla laboratoriów. Album Zemlera i Kubina mógłby z powodzeniem towarzyszyć jednak nie tylko tym, którzy na co dzień chodzą w fartuchach medycznych, ale też fanom literatury science fiction, czy osobom fascynującym się retro-futurystycznymi wizjami.

Hubert Zemler i Felix Kubin znają się już od dawna. Niemiecki artysta tworzący muzykę elektroniczną współpracował w przeszłości z Mitch & Mitch, ma też na koncie album “Zemsta Plutona”, wydany przez warszawską wytwórnię Lado ABC. Zemler to z kolei jedna z najbardziej wszechstronnych postaci naszej sceny muzycznej. To nie tylko znakomity perkusista, ale też autor muzyki wymykającej się łatwym klasyfikacjom. W tym roku ma już na koncie świetną płytę nagraną z duetem Diomede (“Przyśpiewki”), a całkiem niedawno też wraz z gitarzystą Piotrem Bukowskim w oryginalny sposób podjął się interpretacji oberków z polskiej wsi.

Na albumie “CEL” znajdziemy muzykę, która jest wypadkową umiejętności obu panów i ich zamysłów twórczych. Przykuwa uwagę transową motoryką i old-schoolowym brzmieniem syntezatorów. Wydaje się, że większą rolę odgrywa na płycie Felix Kubin ze swoją robotyczną i pozbawioną ciepłych uczuć wizją muzyki elektronicznej. W tym przypadku pierwiastek ludzki dokłada jednak Hubert Zemler, który nie tylko sięga po różne instrumenty perkusyjne, ale czasami gra też na ksylofonie i wibrafonie. Z tego połączenia wyszła muzyka intrygująca i nieoczywista. A przy okazji zimna jak lód i twarda jak stal.