Angelique Kidjo na Siesta Festival 2014

Autor: 
Urszula Nowak
Autor zdjęcia: 
Urszula Nowak

Obraz rodem z dobrej sztuki teatru absurdu. Dostojna Filharmonia Bałtycka, ultra elegancka, choć niezwykle barwna publiczność, oczekująca na mającą na nią spaść estetyczną mannę, pod wpływem dzikiego brzmienia, jednego z najwybitniejszych wokali Afryki, przemieniła się w tętniącą szaleństwem dżunglę. Angélique Kidjo sprawiła, że „Siesta” stała się fiestą.

Po tym, jak w 2012  roku,  Kenny Garrett postawił do pionu tarnowską publiczność festiwalu Grupa Azoty Jazz Contest, gdy po trwającej blisko półtorej godziny, na wskroś free-jazzowej improwizacji dyrygował kilkuset osobami nucącymi „Happy People”, sądziłam, że w kwestii przebiegu koncertu wiele mnie już nie zdziwi. Myliłam się. Oczywiście, idąc na koncert artystki takiej jak Kidjo trzeba liczyć się z ogromną dawką ekspresji i energii płynącej ze sceny. Ale reakcja publiczności zawsze pozostaje zagadką do momentu zakończenia występu. Wykonując ostatnie utwory  tego wieczoru, Angélique przemierzała salę koncertową, zachęcając już dawno stojącą publiczność do tańca. Niezwykle skutecznie zresztą, bo bez względu na wiek i markę noszonego garnituru słuchacze dali się porwać szaleństwu.

Angélique Kidjo. Najbardziej rozpoznawalny głos Afryki. Głos, który urzeka naturalnością, mocą i specyficzną, ciemną barwą. Pomimo licznych inspiracji, które słychać w jej utworach –jedną z silniejszych zdaje się być muzyka soulowa lat 60-tych, w stylu Arethy Franklin – pozostaje wierna swoim korzeniom, świadoma własnych atutów, nie ma ambicji udowadniania, że jest znakomitą wokalistką jazzową. Nie musi. Pisząc o jej muzyce, mam na myśli przede wszystkim jazzu – choć podświadomie w głowie rozwijam listę nazwisk: Branford Marsalis, Herbie Hancock, Bill Laswell, Peter Gabriel czy Cassandra Wilson  - to tylko niektórzy artyści, z którymi nagrywała Kidjo.

Koncert promował najnowszą płytę artystki „Eve”, dedykowaną wszystkim kobietom. Każdy wykonywany przez Angélique Kidjo utwór został poprzedzony krótką zapowiedzią, w której artystka zwracała uwagę na problemy afrykańskich kobiet, min. przymusowe zawierania małżeństw przez dziewczynki z dużo starszymi mężczyznami. Muzyczne postulaty prezentowała wespół z zespołem, na tle którego wyróżniał się perkusjonista (conga, djembe, bongo, chimes) z Senegalu Magatte Sow. Jedenasty album w dorobku Kidjo „Eve” został nagrany w nieco innym składzie, niż ten, który wystąpił na koncercie. W nagraniach udział wzięli min. gitarzysta Lionel Loueke, perkusista Steve Jordan, basista Christina McBride i gitarzysta Dominic James. Płyta została wydana w styczniu tego roku nakładem Universal Music. Gdańska publiczność miała okazję usłyszeć zdecydowaną większość niezwykle melodyjnych i rytmicznych utworów zawartych na krążku. Oprócz nich tego wieczoru zabrzmiała min. znana publiczności afrykańska pieśń „Malaika” w bardzo oszczędnym akompaniamencie gitary. Był to również doskonały czas, by Kidjo zaprezentowała swoje ogromne możliwości wokalne, bawiąc się formą, barwą i strukturą dźwięków.

Energetyczny, porywający, momentami szalenie refleksyjny koncert uważam za bardzo udany, na wysokim poziomie wykonawczym. Perfekcja samej Kidjo oraz instrumentalistów, z którymi wystąpiła rekompensuje niedosyt improwizacji.