La Difference

Salif Keita jest wyjątkowy, jest inny, i to jest piękne. O tym jest jego najnowsza płyta, o której z całą odpowiedzialnością można powiedzieć to samo. 

Salif Keita ma 61 lat. Mieszka pomiędzy Paryżem a Bamako - stolicą Mali. Jest albinosem, czyli "Jestem czarny, ale moja skóra jest biała i podoba mi się to, taka moja odmienność... Jestem biały ale moja krew jest czarna, kocham to, taka odmienność jest piękna", jak śpiewa w tytułowym utworze, otwierającym album "La Difference".

Dużo w tym albumie aktywności polityczno-społeczenej. Obok tytułowego apelu o tolerancje dla obmienności, w tanecznej, kołyszącej egzotyką "Ekolo d’Amour" wyśpiewuje Keita memento o dramatycznej sytuacji ekologicznej w jakiej znalazła się Afryka. W "San Ka Na Salif" wraca nad rzekę Niger, nad którą się wychował, by wskazać na bezczynności polityków w ochronie tej rzeki.

Muzycznie słychać tu oczywiście bogactwo rytmów i brzmień Afryki, wzbogaconych (a nie tylko urozmaiconych, czy, jak często bywa, popsutych) nowoczesną aranżacją. Płyta jest przebojowa, wpadająca w ucho. Najważniejszy pozostaje tu jednak cały czas charyzmatyczny, pełen pasji głos Salifa Keity. Byłoby tak i w przypadku nagrania a capella i takiego w towarzystwie wiedeńskich filharmoników. Keita poruszy każdego, nawet jeśli nie włada słuchacz francuskim ani bambara.

Największe wrażenie sprawia za każdym razem ostatni utwór albumu - "Papa". Ciężko pozostać obojętnym, kiedy dorosły, a w tym przypadku bardzo dorosły, mężczyzna przywołuje tak emocjonalnie własnego rodzica...

Jest kilka takich piosenek, a może mniej... "Mama" Johna Lennona, "Bohemian Rhapsody" Queen

i "Papa" Salifa Keity