Wszyscy, którzy przed wieloma laty pokochali muzykę DKV musieli potem uzbroić się w cierpliwość. Zespół Hamida Drake’a, Kenta Kesslera i Kena Vandermarka choć nie zaprzestał działalności koncertowej to jednak nie pojawiał się na rynku fonograficznym przez dekadę. Z tymi koncertami też zresztą nie było tak bardzo różowo, przynajmniej w Europie. Posłuchać DKV Trio w Europie to do tej pory prawdziwa rzadkość. W Polsce jeśli nie liczyć ostatniego koncertu podczas Krakowskiej Jesieni Jazzowej, mieliśmy okazję gościć tę grupę dwukrotnie.
Są tacy muzycy, którzy, gdy ich słucham po raz pierwszy, ich muzyka, sposób gry, artykulacja, sam nie wiem co - nie pasują mi. Z drugiej strony, nie wiem co pcha mnie wciąż do poznawania ich muzyki, do wielokrotnego słuchania ich płyt, chodzenia na koncerty (o ile jest to możliwe). Potem, nagle, okazuje się, że ten muzyk gra właśnie ten rodzaj muzyki, który bardzo mi pasuje.
Gdyby zastanowić się, cechy którego z gatunków muzycznych najlepiej oddają życie centrów współczesnych wielkich miast, jedną z pierwszych odpowiedzi pewnie byłby funk - niemniej jasnym jest, że sprawy w ten sposób upraszczać nie wypada. Wiadomo - mrówczy pęd metropolii w pewnych godzinach i na niektórych przestrzeniach ustępuje i wówczas galopujący groove nie jest w dalszym ciągu jego adekwatną ilustracją.
Przed Państwem nagranie skompilowane z rejestracji dwóch koncertów: z krakowskiego klubu Bomba i poznańskiego Dragona, które odbyły się w czerwcu i lipcu 2011 roku. „Affinity” to projekt zainicjowany przez Ksawerego Wójcińskiego. Jak czytelnicy Jazzarium doskonale wiedzą, z Postaremczakiem Wójciński grywa regularnie, a z Kugelem miał do czynienia choćby przy okazji płyty „Nuntium” (z Robertem Kusiołkiem i Antonem Sjarovem).
Na początku był dźwięk. Jeden dźwięk, a właściwie Jeden Dźwięk i Pan Bóg, bo tak nazywała się epka anonsująca powrót Jerzego Mazzolla na scenę. Minimalover jest drugim aktem owego gruntownie przygotowanego, a przede wszystkim niezwykle artystycznie spójnego powrotu. Legendarnemu klarneciście towarzyszą tutaj przedstawiciele dwóch pokoleń rodziny Janickich – ojciec i syn. Ten pierwszy grał już z Jerzym w Arhytmic Perfection, najbardziej znanym i zasłużonym składzie Mazzolla z okresu yassowego.
Scott Tixier, uczeń Jeana-Luca Ponty’ego, może pochwalić się rekomendacjami Pata Matheny’ego i Marcusa Millera. W USA jest raptem od kilku lat, a już sam Anthony Braxton zaangażował go w prace nad operą „Trillium J“. Przed nami pierwsza autorska płyta Scotta Tixiera.
To bodaj najbardziej eklektyczne nagranie, z jakim się ostatnio spotkałem. Już sam skład instrumentalny: klarnet basowy, skrzypce, altówka, wiolonczela, hang oraz niekiedy gitara i śpiew, jest intrygujący. Podstawę zespołu stanowi jazzowy, jak się sam określa, duet Living Room, w którym grają Manu Delango na hangu i Christoph Pepe Auer na klarnecie basowym. Do kwintetu dokooptowanych zostało trzech instrumentalistów na co dzień związanych z the Solstice Quartet oraz London Symphony Orchestra.
Raz na jakiś czas musi zdarzyć się płyta, przed którą muszę przestrzec. W większości wypadków taką pozycję warto ominąć albo poudawać, że nie zmieściła się w natłoku innych nowości, ale nie w przypadku kiedy autorem jest tak słynny muzyk, jak Mike Stern – gitarzysta mający na koncie davisowskie namaszczenie całkiem miły epizod z zespołem Steps Ahead i całe dekady dizałań na własny rachunek.
Muzyczne światy punkowego, chodzącego w szarawarach i rozdającego słowne razy na lewo i prawo awangardzisty Johna Zorna i misiowatego, roztańczonego, roześmianego, ubranego w czarny garnitur klezmera Davida Krakauera mogły służyć za dwie strony monety z napisem "nowa muzyka żydowska". Na płycie "Book of Angels volume 18: Pruflas" światy te łączą się w jedność.
Niektórzy sądzą, że prawdziwy fan muzyki improwizowanej bez przerwy słucha ostrego free-jazzu a muzyka jest dlań awangardowa wtedy i tylko wtedy, gdy głośników leje się strumieniami czerwona z gorąca lawa. Okazuje się jednak, że można nagrywać płyty z Derekiem Bailey, Matsem Gustafssonem czy Evanem Parkerem, jednocześnie realizując projekty tak delikatne, subtelne i łagodne jak “Azul” - duet katalońskiego pianisty Agusitego Fernandeza z urodzonym w Alicante, mieszkającym dziś we Francji perkusistą Ramonem Lopezem.
Kiedy słyszę słowo harmonijka, na myśl od razu przychodzi jedno nazwisko - Jean "Toots" Thielemans. Urodził się w Belgii, a swoją edukację muzyczną zaczął niezwykle wcześnie, bo już w wieku 3 lat, nauką gry na akordeonie. Potem romansował z gitarą i to od niej zaczęła sie jego kariera, wyrastająca na gruncie paryskich jam sessions z Roachem, Davisem czy Parkerem, z którym potem w stanach tworzył Charlie Parker All Stars . Harmonijka cały czas była gdzieś obecna i to ona, już na dobre, została przez Thielemansa rozsławiona w jazzowym świecie.
O współpracy polskich i czeskich jazzmanów można powiedzieć wiele, ale z pewnością nie to, że znajduje się ona w fazie rozkwitu. Muzykiem, starającym się ów stan rzeczy zmienić jest David Dorůžka.
Tego typu muzyki na polskim rynku jest bardzo mało. Trzyczęściowy jazzowy koncert fortepianowy, a więc klasyczna ze wszech miar forma muzyczna zaadaptowana do świata jazzu – to wciąż unikat! Nie podejmuję się ocenić z całą stanowczością czy pisząc ten utwór Leszek Kułakowski napisał dzieło pionierskie, czy może ktoś przed nim już takimi drogami podążał, ale polskich muzyków zdolnych do działania na w taki sposób rozumianym styku dziedzin klasycznej i jazzowej jest albo niewielu, albo większość z przyczyn sobie tylko wiadomych, raczej nie decydują się takiej aktywności podejmować.
Jak sprawić, żeby zniknęły mosty pomiędzy rożnymi rodzajami muzyki? Co zrobić żeby odległe historycznie światy utworzyły wielki dźwiękowy kosmos, żeby w jednym rzędzie, na równych prawach stanęli obok siebie Heintz Ignaz Biber, Gyorgy Kurtag, Jan Sebastian Bach i anonimowy twórca, pochodzącego z IX wieku hymnu „Veni Creator Spiritus”? W jaki sposób znaleźć wspólny mianownik dla współczesnej kompozycji, wielkiej improwizacji i sztuki interpretowania dzieł spisanych na papierze nutowym?
Nie ma zbyt wielu filmów, w których występują obok siebie Robert De Niro i Al Pacino. Nie ma także zbyt wielu nagrań, na których ramię w ramię stają jedynie dwaj saksofoniści. Album „Stones” to właściwie jedno i drugie, tyle, że zamiast nestorów Holywood na jednej scenie spotkali siędwaj najbardziej chyba dziś charakterystyczni i zadziorni saksofoniści młodszego pokolenia: Mats Gustafsson i Colin Stetson. Album „Stones”, który przed kilkoma dniami ukazał się nakładem norweskiej oficyny Rune Grammofon to zapis ich pierwszego spotkania.
SOfia Jernberg & Alexander Hawkins
Charles Lloyd
Anthony Braxton:...Anthony Braxton
Paul Dunmall / Paul Rogers / Mark Sanders
