Amusos

Jeszcze zanim posłuchałem tak koncertu, jak i samej płyty, dochodziły do mnie informacje, że projekt ten jest kontynuacją wcześniejszego projektu Adama "Digivooco". Słuchając - mam co do tego wątpliwości, ale przecież, nie ma to najmniejszego znaczenia.

Płyta zawiera... no właśnie: co? Piosenki? W kilku przypadkach, śpiewanych przez czarnoskórą, francuską piosenkarkę Minę Agossi tak można byłoby stwierdzić. Nie wpadają one jednak w ucho, choć niekiedy trudno odmówić im pewnej śpiewności. Tu między innymi pojawia się we mnie refleksja, że jednak "Amusos" a "Digivooco" to dwa dźwiękowe światy, choć mające nieco cech wspólnych.

Na tle wcześniejszej twórczości Pierończyka, "Amusos" wyróżnia się pewną delikatnością. Być może aurę tę tworzy dźwiękowy świat, na który składa się eteryczna wiolonczela, konkurująca o palmę pierwszeństwa z saksofonami Pierończyka. To właśnie te duety, dla mnie na płycie są najpiękniejsze. No i mimo wszystko niemal erotycznie zmysłowy głos Agossi.

Ta muzyka, od jazzowych płyt Pierończyka jest daleka, wydaje mi się, że inspiracje są tu zupełnie różne. Jest klubowy groove, są elektroniczne efekty stymulowane przez Sudnika, wspomniane elementy piosenek. W sumie bodaj jedynie saksofon Adama ("jeśli w jakiejś muzyce jest saksofon to musi być jazz";)) jest elementem nawiązującym do jazzu. Płyta wpisuje się zatem ogólnie w poetykę stylistycznie pokrewną np. nu jazzowi, choć stanowi zupełnie swoisty krajobraz dźwiękowy. W moim pojęciu udana pozycja, jednak może być zaskakująca dla tych, którzy muzykę Pierończyka kojarzą z bardziej akustycznymi propozycjami jazzowymi.